I need you.

*oh,fuck school. Okay, i know school is important because we learn lots of interesting things and because we have to know these things for our future. "For a better job". I am feeling tired and i would prefer to spend my time with my friends or with something else which i like to do! (for example to watch movies).

Και τώρα που είσαι πάλι;

Πέρασε η μέρα κιόλας.

Ούτε ένα άγγιγμα.

Ούτε ένα φιλί.

Χρειάζομαι γνώσεις.

Αλλά όχι μόνο!

Χρειάζομαι και σένα.

Γιατί να μου λείπεις κιόλας;

Γιατί κάθε λεπτό να φαίνεται αιώνας;

Που είσαι..;

Μακριά μου πάντως.

Περνάει αργά η ώρα χωρίς εσένα.

Και τόσο γρήγορα μαζί σου.

Κανείς δεν καταλαβαίνει.

Χάνομαι στην σκέψη.

Στις στιγμές.

Βλέπω την καλύτερη ταινία ξανά και ξανά.

Τις αναμνήσεις μας.

Κυλάνε μπροστά μου.

Τα παρακολουθώ με λαχτάρα.

Πως να στο πω τώρα αυτό;

Δεν τα λέει όλα η λέξη σε χρειάζομαι.

Ούτε καν η λέξη σε αγαπάω.

Αλλά σε έχω ανάγκη στην ζωή μου.

Κάθε λεπτό.

Να με καθοδηγείς.

Να με κακομαθαίνεις.

Να με νευριάζεις.

Να με διορθώνεις. 

Να είμαι ο εαυτός μου.

Μόνο μαζί σου ισχύει πλήρως.

Δεν φοβάμαι να κλάψω.

Να φωνάξω. 

Να γελάσω.

Θέλω να ξέρω πως δεν θα φύγεις.

Αυτό που θέλω δεν μετράει;

Αυτό θέλω.

Γίνεται νύχτα χωρίς σκοτάδι;

Φως χωρίς λάμψη;

Εγώ χωρίς εσένα;

Δεν γίνεται.

Πρέπει να μαι πλάι σου.

Θέλω να μαι πλάι σου.

Εδώ μιλάω για τα πάντα.

Ίσως ναι..

Να είσαι τα πάντα.

Μην με κοιτάς που τρέμω.

Δεν είναι επειδή φοβάμαι.

Είναι γιατί αντικρίζω όλη μου την ζωή.

Το παρελθόν μου.

Το παρόν μου.

Και περισσότερο γιατί μέσα σε αυτά βρίσκετε..

~Το μέλλον ΜΑΣ.

I need you every day more and more..

.

Ήταν βράδυ και άρχισα να τρέχω,ήθελα να ξεφύγω από την μοναξιά,από το κενό και τα προβλήματα που αντίκριζα κάθε μέρα. Ήξερα πως όσο και να τρέξω το συναίσθημα δεν θα αλλάξει,απλά ήθελα να ξεδώσω λίγο..

Άρχισα να κουράζομαι,λαχάνιαζα,σταμάτησα. Λύγισα τα πόδια μου για λίγο και έπαιρνα βαθιές ανάσες,ανάσες που δεν είχα ξανά πάρει ποτέ,ένιωθα πως πνίγομαι για μια στιγμή. Ηρέμησα και η καρδιά μου γύρισε στους αρχικούς της χτύπους.Κοίταξα τριγύρω μου και το μέρος δεν μου θύμιζε τίποτα,σιωπή. Γύρισα πίσω μου και πλέον δεν έβλεπα τίποτα που να μου θυμίζει το πριν. Φοβήθηκα για λίγο αλλά το χα συνηθίσει,ήμουν μόνη.  Ξέσπασα σε κλάματα ξαφνικά και προχωρούσα στην ξύλινη μικρή γέφυρα που υπήρχε εκεί που τελείωνε το έδαφος. Έτρεμα ολόκληρη και προσπαθούσα να τρέξω αλλά δεν είχα πια δυνάμεις..ανέβηκα στην συνέχεια τα ξύλινα μισό σπασμένα σκαλιά και έκατσα σε ένα παγκάκι που είχε λίγο παραπέρα. Ήμουν τόσο κουρασμένη που για λίγο κοιμήθηκα. 

Όταν ξύπνησα δεν έβλεπα τίποτα,κανένα φως τριγύρω,τίποτα που να φωτίζει εκτός τα αστέρια του ουρανού,τα κοιτούσα σχεδόν όλο το βράδυ,είδα ένα αστέρι να πέφτει,και τότε ήταν η στιγμή που έπρεπε να κάνω μια ευχή,δάκρυσα και ρούφηξα την μύτη μου αδιαφορώντας αλλά από μέσα μου την είχα κάνει ήδη,εσύ. Εσύ είσαι η ευχή μου,ορίστε την έκανα και τώρα; σκέφτηκα. "Όλα ψέματα" φώναζα,όμως μέσα μου ακόμα πίστευα να ελπίζω,να ονειρεύομαι και να περιμένω να έρθεις να με πάρεις να γυρίσουμε μαζί,αλλά εσύ δεν ήσουν εκεί. Κοίταξα το έδαφος απογοητευμένη, έσκυψα το κεφάλι μου και ήμουν σαν πεθαμένη,δεν είχα δύναμη ούτε για δάκρυα πια,στέρεψαν και αυτά. Πέρασα ώρες έτσι. Είδα ένα τσαλακωμένο χαρτί στο έδαφος,έσκυψα και το πήρα για να το πετάξω στην λιμνούλα αλλά πριν προλάβω είδα ότι στο χαρτί μέσα είχε μια φωτογραφία σκισμένη. Είχα εξεπλάγη, ήταν η δικιά μου,την είχα δώσει τότε σε ένα αγαπημένο μου άτομο,ένιωσα απογοήτευση και διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου.Μα φυσικά,οι άνθρωποι πάντα περιμένουμε τους άλλους αλλά ποτέ δεν τρέχουμε κοντά στους άλλους,ένιωσα ντροπή..κάποιος με χρειαζόταν μια μέρα όπως τον χρειάζομαι και εγώ τώρα. Δεν ήμουν κοντά του..εγώ τον άφησα και χάθηκε. Ένιωσα ηλίθια, καλά να πάθω είπα. Και άρχισα να τρέχω πίσω στο παρελθόν να τον βρω, μα όταν γύρισα δεν ήταν εκεί πια για μένα..

Πληγώθηκα όπως πλήγωσα,χαμογέλασα όσο τους έκανα και χαμογέλασαν.

Έτσι είναι η ζωή,έτσι είναι το τέλος και η αρχή,ανάλογα όπως την επιλέξεις εσύ:)

Υ.Σ.Μια μέρα θα κάνω την ευχή μου αληθινή,απλά γιατί πιστεύω σε αυτήν!

H γλυκιά μελωδία

                                                          

Διαπερνά το σώμα μου ένα κύμα αίσθησης αγωνίας αλλά ταυτόχρονα χαράς. Στέκομαι και φαίνομαι σκεφτική χαμογελώντας για ώρα όμως μόνο εγώ ξέρω πως στην ουσία δεν σκέφτομαι τίποτα συγκεκριμένο, απλά χαζεύω στο κενό,έχω σταματήσει απλά λίγο μόνη μου και ας όλα συνεχίζουν γύρω μου, ίσως για να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που έγιναν τελευταία, η αλήθεια είναι πως τίποτα τόσο σημαντικό, αλλά κάθε μέρα αυτή η λεπτομέρεια που κάνει διαφορετική την μέρα μας είναι ένα συμβάν και χρειαζόμαστε ένα μικρό διάλειμμα, λίγο χρόνο να αντιμετωπίσεις καλύτερα τα συναισθήματα σου. Τον εαυτό σου, την καλή και κακή πλευρά σου. Γιατί κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Σκούντημα στον ώμο μου ξαφνικά, τρόμαξα αλλά το έκρυψα,το έθαψα σε μια στιγμή..χαμογέλασα και άρπαξα την τσάντα μου μιας και ήταν το νόημα ότι είχε χτυπήσει το κουδούνι για σχόλασμα μόλις.

Κατέβαινα τις σκάλες βιαστικά,σε είδα να με περιμένεις όπως έκανες πάντα..σου χα πει να φύγεις αλλά μέσα μου ήθελα να μείνεις,μονάχα για μια αγκαλιά,απλά δεν ήθελα να σε έχω στην αναμονή,δεν θέλω να με περιμένεις, είμαι ήδη δίπλα σου,εκεί. Δεν ήθελα να ξανά ζήσω επίσης τόσο έντονα αυτή την στιγμή που πρέπει να σ'αφήσω να φύγεις και περπατώντας να πιστεύω πως κάποια στιγμή ίσως εμφανιστείς,δεν ήθελα σε όλη την διάρκεια να σκέφτομαι στιγμές,να ακούω τις φωνές, να μου λείπεις..ήθελα να φύγεις,να με παρασύρει το μάθημα και να μην σκέφτομαι πως ήδη είσαι μακριά.

Χαμογέλασες και με πήρες αγκαλιά. Ομολογώ πως αξίζουν τα πάντα η ζεστή αίσθηση των χεριών σου.

Έγειρα  και ακούμπησα στο στήθος σου,άκουγα τόσο δυνατά την καρδιά σου..αυτός ο χτύπος είχε κάτι ξεχωριστό, ήταν σαν την πιο δυνατή μελωδία πάνω στην γη.

Δεν κούνησα από την θέση μου όσο με είχες αγκαλιά, άκουγα και άκουγα..είχα φτάσει σε σημείο να αδιαφορώ για όλους τους υπόλοιπους ήχους,είχαν εξαφανιστεί για μένα,άκουγα την πιο γλυκιά μελωδία..την μελωδία της καρδιάς του ανθρώπου που λατρεύω με όλη μου την δύναμη.

Είχα αρχίσει και ταξίδευα πια, έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά, άρχισε να βρέχει κάποια στιγμή και η μελωδία γινόταν όλο και πιο γλυκιά με τις σταγόνες τις βροχής. Άκουσα την φωνή του να μου λέει,πως πρέπει να φύγουμε. Το προσπέρασα..ενώ εγώ ήμουν αυτή που ρωτούσα συνέχεια για την ώρα, για να μην αργήσουμε. Ειλικρινά όμως εκείνη την στιγμή ζούσα το πιο όμορφο πράγμα της ζωής μου, και δεν ήθελα να το αφήσω να φύγει..θα μπορούσα να ζούσα όλη μου την ζωή έτσι..

Ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του, κρίμα που δεν μπορούν να ακούσει την γλυκιά αυτή μελωδία κανείς άλλος, χάνει ένα πολύτιμο δώρο ζωής.

Το βράδυ που κοιμόμουν με ξύπνησε μια φωνή, που είπε ότι όποιος κρύβει μέσα του όμορφα συναισθήματα και τα πιο γλυκά όνειρα, η καρδιά του "κουρδίζει" με την πιο γλυκιά μελωδία..

Χαμογέλασα και ένιωσα περήφανη που είχα δημιουργήσει με κάποιον τόσο σημαντικό για μένα τον πιο όμορφο κόσμο, τον οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να χαλάσει γιατί είναι μέσα μας:)