Βροχή.

*Κρυώνω και η δικιά σου αγκαλιά βρίσκετε μακριά.

*Βρέχει και πηγαίνω γοργά στους δρόμους του Λονδίνου.

Όλοι βγάζουν τις ομπρέλες τους να μην βραχούν, εγώ απλά στέκομαι στην άκρη του πεζοδρομίου με τα δυο χέρια μου στις τσέπες, νιώθω το νερό να κυλάει σε όλο μου το σώμα από άκρη σε άκρη.Αρχίζω και δίνω σημασία σε κάθε σταγόνα που πέφτει, ακούω την βροχή όλο και πιο δυνατά.Οι δρόμοι αδειάζουν και η βροχή μεγαλώνει, κρυώνω τόσο που ακούω τα δόντια μου να τρέμουν όμως με ζεσταίνει η ιδέα  πως είσαι καλά και οι αναμνήσεις  μας είναι ότι πιο ζεστό έχω.Μετά από αρκετή ώρα που έχει σταματήσει η βροχή, εμφανίζετε το όμορφο ουράνιο τόξο με τα υπέροχα χρώματα του, μόλις το είδα μου θύμησε το χαμόγελο σου και κρυφά τα χείλη μου χαμογέλασαν το ίδιο.Προχώρησα λοιπόν προς το μικρό μου καταφύγιο. Άναψα το τζάκι και έφτιαξα ένα ζεστό τσάι, έκατσα στο ζεστό χαλί  και πήρα ένα κομμάτι χαρτί για να σου γράψω ένα μικρό γράμμα..
"Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα λοιπόν, και από ότι βλέπεις δεν σε ξέχασα, η αλήθεια είναι πως μου λείπεις, μου λείπεις πολύ. Θα ήταν ακόμα πιο όμορφη η μέρα μου, αν μου την ολοκλήρωνες εσύ, με την δικιά σου ζεστή αγκαλιά.
Όπως και να έχει μου φτάνει που είσαι καλά, να συνεχίσεις να είσαι.
Ελπίζω σύντομα να σε ξανά δω, να σου πω τόσα από κοντά, μέχρι τότε να προσέχεις γιατί μετά θα σε προσέχω εγώ. Θα είμαι εδώ και από εδώ μακριά και το ξέρεις,στιγμή δεν θα λείψω από την ζωή σου.  
Βλέπω φωτογραφίες μας και κλαίω πνιχτά, θυμάμαι τα πάντα από το ωραίο μας παρελθόν.
Πιστεύω πως αυτό που έχουμε εμείς είναι ότι πιο όμορφο πάνω στην γη.
http://www.youtube.com/watch?v=AecI4XXST7g&feature=related"

Έστειλα αυτό το γράμμα αμέσως το επόμενο πρωί, είχα όμως την απορία αν έφτασε ποτέ γιατί απάντηση δεν πήρα.Πέρασαν οι μέρες τόσο γρήγορα σαν τις στάλες από βροχή, η μία μετά την άλλη..η απουσία μεγάλωνε και το βλέμμα μου στράβωνε όλο και περισσότερο. Ξαφνικά ξανά ακούω τον ίδιο ρυθμό από την βροχή, τραβάω την κουρτίνα και προσπαθώ να δω μέσα από το παράθυρο, όμως το μόνο που βλέπω είναι τις σταγόνες να κυλάνε από πάνω μέχρι κάτω και μαζί τους να πηγαίνει και το δάχτυλο μου, το μυαλό μου θολώνει και πλέον κάνω ότι μου πει η καρδιά, με παρασέρνει το συναίσθημα και βγαίνω έξω, ξανά γίνομαι παιδί, ξαπλώνω στις λάσπες για να δω τα αστέρια όσο η βροχή θα σταματάει. 

Απλά ήξερα πως αυτό μας ενώνει και θα μας ενώνουν παντοτινά ότι και αν συμβεί, γιατί πάντα θα τα κοιτάς και θα τα αγαπάς όπως και εγώ.Θυμάμαι που μου έλεγες πως όλοι διεκδικούν το μεγαλύτερο, το φωτεινότερο αστέρι, όμως εμείς έχουμε το μικρότερο το πιο ασήμαντο για τους άλλους, αλλά ότι πιο σημαντικό για εμάς, γιατί μόνο εμείς ξέρουμε την αξία του.
Λοιπόν αυτό το αστέρι θα το κοιτάμε όχι με τα μάτια, γιατί δεν φαίνεται καν, αλλά με τις μισές καρδιές μας που θα ολοκληρώνονται κάθε βράδυ σε αυτό το αστέρι.
Να προσέχεις ζωή μου.
Θα τα πούμε σύντομα, στο υπόσχομαι, στα πιο όμορφα όνειρα μας!
Αντίο.


Υ.Σ. Σε αγαπώ! 

όταν η μοναξιά κυρίαρχη.

Είναι δύσκολος αντίπαλος. Είσαι στα ώρια να τα παρατήσεις όλα και δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Είναι κάποια ανάγκη που έχεις και εκεί σε χτυπάνε όλοι για να πονάς.
Ανάγκη κάποιο δικό σου πρόσωπο να είναι πλάι σου. 
Ανάγκη να ονειρευτείς ξανά και ξανά!
Ανάγκη να ξανά δεις εκείνον τον περαστικό, τουλάχιστον εκείνος σου έφτιαξε την μέρα με ένα χαμόγελο χωρίς να σε ξέρει καν.
Ζητάω πολλά? Εσύ αυτά τα έχεις κάθε μέρα, εγώ θα τα λαχταρώ για πολύ ακόμα! Δεν με νοιάζει όμως γιατί εγώ ξέρω πραγματικά την αξία τους, για σένα το τίποτα είναι η ζωή μου, κάποιο όνειρο μου. Τώρα φτάνει όμως η στιγμή που κλείνω τα μάτια και βλέπω το απολυτό μαύρο, που είναι τα όνειρα, τα χρώματα, τα χαμόγελα? Σκέτη απογοήτευση, γονατίζω και εγώ, θέλω λίγο ξεκούραση..ας κάτσω λοιπόν να γράψω όσα πραγματικά βλέπω σήμερα. Βλέπω σκιές, πολλές σκιές από ανθρώπους μα 2-3 σαν εμένα, αυτοί είναι πραγματικά δίπλα μου μέσα στους τόσους!

Σκέφτομαι το παρελθόν ξανά, γυρίζει στο μυαλό μου σαν ταινία, όμως αυτή την φορά την βλέπω πραγματικά, τώρα βλέπω στιγμές μόνο με εκείνους τους ανθρώπους, οι άλλες διαγράφτηκαν γιατί τελικά για εκείνους  δεν ήταν τίποτα. Έτσι λοιπόν τώρα έχω μια 'κασέτα' με την αληθινή ζωή μου στα χέρια μου, και είναι τόσο μικρή η ζωή μου, τόσο καιρό πίστευα πως ήταν εμπλουτισμένη, μα τελικά ήταν σχεδόν άδεια!  
'ΑΝΤΕΧΩ ΑΚΟΜΑ' φωνάζω, μα τρέμω ολόκληρη μήπως βουρκώσω και φτάση η μέρα που δεν θα έχω κανέναν να μου ξανά απλώσει το χέρι για να συνεχίσουμε αυτό τον μονοπάτι της ζωής μαζί. 
Φοβάμαι, όμως ξέρω επίσης πως δεν θα με αφήσουν, ελπίζω τουλάχιστον γιατί όταν η μοναξιά κυρίαρχη όλα είναι τόσο άσχημα, το γέλιο εξαφανίζετε και τα δάκρυα δεν τελειώνουν.

Τουλάχιστον ο αρκούδος μου δεν θα με αφήσει ποτέ, όπως και εγώ.
Ελπίζω αύριο να είναι μια καλύτερη μέρα και όταν κλείσω τα μάτια να δω πολλά ξανά!

έρωτας*.*

απόσταση.

Ο έρωτας της ζωής μου βρισκόταν μακριά,πολύ μακριά. Μια στιγμή μας έφερε μαζί, μια τυχαία συνάντηση ένα βράδυ που έβρεχε  και βρισκόμουν για λίγες μέρες σε μια πανέμορφη πόλη για κάποιες επαγγελματικές δουλειές. 
Είχα πάει για μια βδομάδα, μέσα σε αυτή την βδομάδα γνώρισα των άνθρωπο που περίμενα όλη μου την ζωή, των άνθρωπο που θα με αγαπούσε όπως και εγώ. Εκείνο το βράδυ έψαχνα ένα ξενοδοχείο για να μείνω, όταν ανέβαινα γρήγορα τις σκάλες για να ρωτήσω αν είχαν κάποιο δωμάτιο μου έπεσαν κάποια χαρτιά τα οποία έπρεπε να μαζέψω γρήγορα για να μην βραχούν, τότε εκείνη την στιγμή με περνάν τηλέφωνο, όλα έγινα τόσο γρήγορα και όλα μαζί, τότε βρέθηκε ένας άνθρωπος που με βοήθησε με τα χαρτιά και να τα προλάβω όλα, των ευχαρίστησα γρήγορα και έτρεξα στο δωμάτιο. Ήταν ένας καλός άνθρωπος σκέφτηκα μόνο ο οποίος έτυχε για μια στιγμή να ήταν εκεί και έφυγε. Το επόμενο πρωί καθώς πήγαινα προς το αυτοκίνητο  για δουλειά, με περίμενε στην είσοδο..τον κοίταξα για λίγο και προχώρησα με αργό ρυθμό, όταν μου είπε πως δεν προλάβαμε να γνωριστούμε χαμογέλασα, έτσι ξεκίνησαν όλα..
Με φιλοξένησε λοιπόν σπίτι του, μου έδειξε τα πιο όμορφα μέρει , με έκανε να αισθανθώ πως πήγα για διακοπές και όχι για δουλειά. Ήρθε η στιγμή όμως που έπρεπε να γυρίσω πίσω, έτσι λοιπόν ανταλλάξαμε απλά τηλέφωνα ώστε αν έρθει ποτέ αυτός εδώ η εγώ ξανά πάω εκεί να τα ξανά πούμε.

ο χρόνος κυλάει.

Ο χρόνος πέρασε, γύρισα ξανά στην ρουτίνα της ζωής μου, ξανά στην καθημερινότητα μου, αλλά το μυαλό μου είχε μήνη πίσω, το σώμα μου μονάχα γύρισε, το μυαλό μου ταξίδευε σε εκείνον τον άνθρωπο, περάσαμε τόσο όμορφα μαζί και κράτησε τόσο λίγο, ήταν κάτι απρόοπτο, όλα τα όμορφα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.
Ο χρόνος με έκανε να προσαρμοστώ ξανά στην πραγματικότητα, ότι έγινε έγινε είπα και πήρα την απόφαση να μπουν όλα στην θέση τους. Μέσα τα κεφάλια στις δουλειές και να περιμένω ένα καλύτερο αύριο. Ένα όμορφο πρωί λοιπόν με πήραν από την δουλειά και μου είπαν πως δεν θα δουλεύαμε εκείνη την μέρα, η αλήθεια είναι πως χάρηκα, ώρα για ξεκούραση, έτσι λοιπόν είχα χρόνο να κοιμηθώ περισσότερο, να κάνω μια βόλτα και να βάλω λίγη μουσική μαγειρεύοντας, είχα λοιπόν την ευκαιρία να ανοίξω  και τον ηλεκτρικό υπολογιστή ώστε ακούγοντας μουσική να δω κάποια μηνύματα που μου έστελναν συγγενείς που έμεναν λίγο μακριά και δεν τους έβλεπα συχνά, κάποια στιγμή είδα και ένα μήνυμα που με έκανε να ενθουσιαστώ. Ήταν από εκείνον! Με ρωτούσε αν είμαι καλά και πως είναι ένας τρόπος και αυτός επικοινωνίας, λοιπόν του απάντησα.

pc

Έτσι έμπαινα πιο συχνά υπολογιστή, είχαμε συχνή επικοινωνία και γνωριστήκαμε πολύ καλύτερα. Με έκανε να χαμογελάω και να κάνω όνειρα για το μέλλον, μου έμαθε πράγματα που δεν ήξερα, με έκανε να ξανά γεννηθώ και να ζήσω κάτι τελείως διαφορετικό! Συνδύαζα δουλειά την μέρα και την νύχτα ζούσα ένα όνειρο, όνειρο μακρινό μα τόσο αληθινό!
Έγινε σημαντικός στην ζωή μου, των είχα πλέον ανάγκη στην καθημερινότητα μου. Ένιωθα πολλά, κάθε μέρα και περισσότερα, ήξερα όμως πως ήταν δύσκολα όσα ονειρευόμουν, εξωπραγματικά, μα πάντα είχα μια ελπίδα να φωτίζει μέσα μου κάθε φορά που μιλούσα μαζί του, κάθε φορά που μου χάριζε αναμνήσεις υπέροχες, κάθε φορά που με εμπιστευόταν! 
Δεν είχα ξανά ζήση κάτι παρόμοιο και για μένα ήταν σημαντικό κομμάτι για την ζωή μου όλο αυτό! Σκεφτόμουν συνέχεια πως η ζωή μου είναι να μένω εδώ πως δεν μπορώ να τα εγκαταλείψω όλα και να πάω να τον βρω, ήμουν δειλή και φοβόμουν πως μόνο εγώ το έβλεπα  διαφορετικά. Δεν ήξερα τον τρόπο ώστε να του δείξω όσα ήθελα, προσπάθησα όμως αρκετές φορές, αλλά πάντα κάτι με εμπόδιζε. 

απόφαση.

Πήρε την πρωτοβουλία και μου είπε πως του λείπω και πως έχει πάρει μια απόφαση μεγάλη. Μου είπε 'Σου έχω μια έκπληξη αύριο, ελπίζω να σου αρέσει μόνο, να σκεφτείς μονάχα πως το είχα ανάγκη και εγώ και ότι το ήθελα. Πως όσα κάνω όλον αυτόν τον καιρό δεν τα έχω κάνει για κανέναν, και πως όλα αυτά που μου χάρισες εσύ δεν μου τα έδωσε κανείς επίσης!' έκλεισε το'pc' χωρίς να μου πει τίποτα παραπάνω και απλά περίμενα, είχαν στεγνώσει τα χείλη μου και προσπάθησα να καταλάβω. 

περιμένω.

Έτσι λοιπόν το βράδυ ήμουν γεμάτη σκέψεις και κοιτούσα συνέχεια τον ουρανό να ξημερώσει, να χαθεί το σκοτάδι και να δω ξανά το γαλάζιο του ουρανού και το φως του ήλιου! Περίμενα και περίμενα! Θα μπορούσα να περιμένω για όλη μου την ζωή. Ήλπιζα μονάχα να είναι καλά και να μην έγινε κάτι, σκέφτηκα μετά πως αν των χάσω δεν θα είχε νόημα όσα ζήσαμε, γιατί πίστεψα σε κάτι αληθινό, ήταν ότι πιο πραγματικό είχα ζήσει σε όλη μου την ζωή, ήθελα να τα αφήσω όλα και να τρέξω στην αγκαλιά του, μα ο φόβος για απόρριψη με κράταγε εδώ, δεν ήξερα τι να κάνω, η λογική και η καρδιά μου συγκρούστηκαν για πρώτη φορά, δεν ήθελα να κάνω κάτι λάθος και να μου στοίχιζε ότι αγαπούσα, γιατί ναι, αγάπησα και ας μην το έδειχνα και ας μην του το είχα πει ποτέ.

μαζί.

Λοιπόν, βράδιασε και τίποτα ακόμα,άκουσα την πόρτα να χτυπά, νόμιζα πως ήταν ο γείτονας για να μου επιστρέψει ένα πιάτο που έτυχε να του δώσω με ένα κομμάτι γλυκό. Όμως όταν άνοιξα την πόρτα και των είδα, ο χρόνος πάγωσε! Ήταν το πιο όμορφο συναίσθημα που είχα νιώσει, η πιο όμορφη έκπληξη! Δεν ήξερα τι να πω, τι να κάνω, απλά των κοιτούσα με λαχτάρα! Τότε με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε το πιο γλυκό φιλί! Ήταν το πιο όμορφο βράδυ πλάι στον άνθρωπο που αγάπησα περισσότερο και από την ζωή μου, εκείνος μου έμαθε τη είναι ζωή πραγματικά, αυτός έγινε η ζωή μου, ο λόγος που ζω και αναπνέω!

Επιτέλους δυο κομμάτια έγιναν ένα. Επιτέλους βρήκα των άνθρωπο που με ολοκληρώνει, που με αγαπάει όπως και εγώ! 

Από τότε ζήσαμε μαζί, ρισκάραμε δουλειές και όλα όσα χτίσαμε μόνοι μας, για κάτι καινούργιο που θα χτίζαμε μαζί. Ευχαριστώ την ζωή, που μου έδωσε τον πρίγκιπα που από μικρό κορίτσι περίμενα  να έρθει να με πάρει, ευχαριστώ επίσης και εκείνον που μου χάρισε στιγμές,αναμνήσεις και έναν υπέροχο γάμο.  

νύφη

Με έκανε να νιώσω πριγκίπισσα και να πραγματοποιήσω όλα τα όνειρα μου μαζί του! 

Έχουμε ακόμα πολλά ταξίδια να κάνουμε με το μυαλό και τις καρδιές μας.

Έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμα μικρέ άγγελε.

Σε αγαπάω να το θυμάσαι!

Θα σε κάνω όσο μπορώ πιο ευτυχισμένο, κάθε μέρα, εγώ θα σε προσέχω και θα είμαι πλάι σου μέχρι την τελευταία μου ανάσα! 

Σε αγαπάω έρωτα μου♥
http://www.youtube.com/watch?v=rzJikUFVxes

κράτα τα χέρια σφιχτά!

Βλέπω γύρω μου κόσμο,κόσμο γεμάτο σκέψεις για κάποια προβλήματα,για κάποια δυσκολία.

Θυμάμαι που μου έλεγαν οι μεγάλοι ποτέ να μην τα παρατάω,να προσπαθώ. Τώρα βλέπω καθαρά, λένε πράγματα που δεν κάνουν οι ίδιοι, πράγματα που λένε για το 'καλό μας' χωρίς να κοιτάνε τα δικά τους λάθη πρώτα.Έμαθα να διορθώνω και εγώ τους άλλους όμως μονάχα όταν ξέρω πως έχω δίκιο, πως κάνω το σωστό και νοιάζομαι πραγματικά. Άρχιζα να παίζω στις κούνιες και να λέω 'εε παιδάκι δεν είναι σωστό να σπρώχνεις έτσι την κούνια γιατί μπορεί να περάσει κάποιος και να χτυπήσει' και έφτασα εδώ στο να λέω 'θα έδινα την ζωή μου για σένα' τώρα δεν νοιάζομαι απλά, αγαπάω υπερβολικά! Όλα αλλάζουν, σκέψεις και επιλογές. Βαρέθηκα ο ένας να παραπατάει στα λάθη του άλλου και η σειρά να συνεχίζετε χωρίς σταματημό, ως εδώ, η δικιά σας καθημερινότητα δεν θα γίνει η ζωή μου, το ψέμα και το μίσος δεν θα γίνει τρόπος ζωής μου, η επιλογή σας θα μείνει για τον εαυτό σας, εγώ θα το αλλάξω όσο μπορώ όλο αυτό, για κάθε πρόβλημα και μια λύση, για κάθε χτύπημα από την ζωή κάποιο φάρμακο, φάρμακο όπως μια ζεστή αγκαλιά και ένα χέρι να σε κρατά γερά! 

Χμμ. Τι όμορφη μέρα! Νιώθω τον άνεμο να μπερδεύει τα μαλλιά μου, τον ήλιο να δίνει χρώμα πάνω στο άσπρο, μυρίζω κάτι όμορφο, σαν λουλούδι,αχ ναι είναι η κολόνια της μαμάς μου που απέμεινε πάνω μου μετά από μια μεγάλη αγκαλιά.. παρατηρώ επίσης μια ηλικιωμένη γυναίκα με την εγγονή της  που της έχει πιάσει σφιχτά τα χέρια και τις λέει ιστορίες από την ζωή της, αντικρίζω αμέσως το χαμόγελο στα χείλι της και το μυαλό τις που τρέχει στο παρελθόν, τώρα πια η ζωή της ήταν ένα παραμύθι, αναρωτιέμαι μονάχα αν είχε όμορφο τέλος.Είναι ωραίο να έχεις κάποιον να σε ακούει με τις ώρες, όχι μόνο με τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα αλλά και από την αίσθηση και τα λόγια που βγαίνουν από την καρδιά, όταν τα  νιώσεις σε κάθε παύση θα θες να μάθεις και άλλα και άλλα..θα ξέρεις πως όταν ακούσεις κάποιον θα σε ακούσει και εκείνος όποτε χρειαστείς και νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις, απλά θα είναι δίπλα σου όπως ήσουν και εσύ, θα σου κρατά τα χέρια σφιχτά και θα σε παρηγορήσει για όλη σου την ζωή.  
http://www.youtube.com/watch?v=T3y_tjLBqTY

εμείς μαζί θα γεράσουμε♥